Metody klasyfikacji przestrzeni potencjalnie zagrożonych wybuchem

Atmosfera wybuchowa nie jest stałym czynnikiem środowiska pracy. Występuje okresowo z odmienną częstością i utrzymuje się przez różne okresy. Częstotliwość występowania i czas utrzymywania się atmosfer wybuchowych w połączeniu z cechami materiału palnego są podstawą klasyfikacji pomieszczeń do jednego z typów stref potencjalnie zagrożonych wybuchem.

W obiektach przemysłowych i magazynowych, w których produkuje się, użytkuje lub przechowuje ciecze łatwo zapalne, np. benzynę, alkohole, eter, toluen, ksylen, rozcieńczalniki i rozpuszczalniki organiczne do farb i lakierów, gazy palne – wodór, acetylen itp. istnieje możliwość przenikania par tych cieczy i gazów do otaczającej je przestrzeni i tworzenia z powietrzem (z tlenem z powietrza) atmosfer wybuchowych. Podobnie w czasie obróbki ciał stałych lub produkcji i transportu materiałów sypkich mogą do otaczającego powietrza przedostawać się pyły i tworzyć z nim atmosfery potencjalnie wybuchowe w postaci chmur pyłowych. Przestrzenie takie nazywane są przestrzeniami potencjalnie zagrożonymi wybuchem.