kalkulator elektryka

Kalkulator zamiany jednostek: objętość

Kalkulator zamiany jednostek: strumienie objętości

Kalkulator zamiany jednostek: temperatura

Kalkulator zamiany jednostek: kilogramy

Kalkulator wartości sinus i cosinus kątów ostrych

Kalkulator wartości sinusa i tangensa kątów ostrych

Kalkulator wartości sinus i cosinus kątów rozwartych

Kalkulator wartości sinus i tangens kątów rozwartych

Kalkulator wartości cosinusa i tangensa dla kątów ostrych

Kalkulator wartości cosinusa i tangensa dla kątów rozwartych

Kalkulator spadku napięcia obwodu trójfazowego

Przypomnijmy, że napięcie reprezentuje energię na jednostkę ładunku. Na przykład elektryczny ogrzewacz pomieszczeń może mieć rezystancję dziesięciu omów, a zasilające go przewody mogą mieć rezystancję 0,2 oma, czyli około 2% całkowitej rezystancji obwodu. To znaczy że około 2% dostarczanego napięcia jest tracone w samym przewodzie.

Krajowe i lokalne przepisy elektryczne mogą określać wytyczne dotyczące maksymalnego dopuszczalnego spadku napięcia także w okablowaniu elektrycznym, aby zapewnić sprawność dystrybucji i prawidłowe działanie sprzętu elektrycznego. Maksymalny dopuszczalny spadek napięcia różni się w zależności od kraju. W projektowaniu elektronicznym i przesyle mocy stosuje się różne techniki, aby skompensować wpływ spadku napięcia na długich obwodach lub tam, gdzie konieczne jest dokładne utrzymywanie poziomów napięcia. Najprostszym sposobem zmniejszenia spadku napięcia jest zwiększenie średnicy przewodnika między źródłem a obciążeniem, co obniża ogólną rezystancję. Bardziej wyrafinowane techniki wykorzystują elementy aktywne do kompensacji niepożądanego spadku napięcia.

W obwodach prądu przemiennego występuje opór wobec przepływu prądu z powodu rezystancji (podobnie jak w obwodach prądu stałego). Obwody prądu przemiennego stanowią również drugi rodzaj oporu dla przepływu prądu: reaktancję. Ta „całkowita” opozycja (opór „plus” reaktancja) nazywana jest impedancją. Impedancja w obwodzie prądu przemiennego zależy od odległości i wymiarów elementów i przewodów, częstotliwości prądu przemiennego oraz przenikalności magnetycznej elementów, przewodów i ich otoczenia. Spadek napięcia w obwodzie prądu przemiennego jest iloczynem prądu i impedancji (Z) obwodu. Impedancja elektryczna, podobnie jak rezystancja, jest wyrażana w omach. Impedancja elektryczna to suma wektorowa rezystancji elektrycznej, reaktancji pojemnościowej i reaktancji indukcyjnej. Wyraża się to wzorem E=IZ, analogicznym do prawa Ohma dla obwodów prądu stałego.

Większość obwodów w domu nie ma wystarczającego prądu lub długości, aby spowodować duży spadek napięcia. W przypadku bardzo długich obwodów, na przykład przy łączeniu domu z oddzielnym budynkiem na tej samej posesji, może być konieczne zwiększenie rozmiaru przewodów ponad minimalne wymagania dotyczące prądu znamionowego obwodu. Mocno obciążone obwody mogą również wymagać zwiększenia rozmiaru kabla, aby spełnić wymagania dotyczące spadku napięcia określone w przepisach dotyczących okablowania.

Przepisy dotyczące okablowania ustalają górną granicę dopuszczalnego spadku napięcia w obwodzie odgałęzionym. W Stanach Zjednoczonych National Electrical Code (NEC) zaleca nie więcej niż 5% spadku napięcia na gniazdku. Kanadyjski kodeks elektryczny wymaga nie więcej niż 5% spadku między wejściem serwisowym a punktem użytkowania. Przepisy brytyjskie ograniczają spadek napięcia do 4% napięcia zasilania.

W sytuacjach, gdy przewody obwodu rozciągają się na duże odległości, obliczany jest spadek napięcia. Jeśli spadek napięcia jest zbyt duży, przewód obwodu musi być zwiększona, aby utrzymać prąd między punktami. Obliczenia dla obwodu jednofazowego i obwodu trójfazowego nieznacznie się różnią.

Obliczanie spadku napięcia jednofazowego: VD = [ 2 x L x R x I ]/1 000

VD% = [ VD/napięcie źródłowe] x 100

Obliczanie spadku napięcia trójfazowego: VD = [( 2 x L x R x I)/1000] x 0,866

VD% = [ VD/napięcie źródłowe] x 100 Gdzie:

VD = Spadek napięcia (temperatura przewodu 75°C) w woltach

VD% = Procent spadku napięcia (VD ÷ napięcie źródła x 100). To właśnie ta wartość jest powszechnie nazywana „spadkiem napięcia”.

L = Jednokierunkowa długość podajnika obwodu (w stopach)

R = współczynnik rezystancji zgodnie z rozdziałem 9 NEC, tabela 8, w omach/kft

I = prąd obciążenia (w amperach)

Napięcie źródła = napięcie obwodu odgałęzionego u źródła zasilania. Zazwyczaj napięcie źródła wynosi 120, 208, 240, 277 lub 480 V.

Ponieważ nie ma idealnego przewodnika, a wszystkie materiały mają opór elektryczny, nie można całkowicie wyeliminować spadku napięcia. Istnieje jednak wiele sposobów na jego zminimalizowanie:

  • Poprawa wydajności systemu

Zakładając, że obciążenie pozostaje takie samo, zwiększenie sprawności urządzeń elektrycznych zmniejsza zużycie energii. Ponieważ napięcie zasilania jest stałe, lepsza wydajność skutkuje mniejszym prądem i zmniejszonym spadkiem napięcia.

  • Rozwiązywanie problemów

Niektóre problemy elektryczne powodują niepotrzebny wzrost prądu lub rezystancji, co prowadzi do większego spadku napięcia. Po rozwiązaniu tych problemów spadek napięcia powraca do normy.

  • Korygowanie rozmiarów przewodów

Jeśli przewodniki w obwodzie nie zostały odpowiednio dobrane, mogą doświadczyć znacznego spadku napięcia. Przy doborze przewodów należy wziąć pod uwagę takie czynniki, jak prąd przy pełnym obciążeniu, temperatura otoczenia i liczba przewodów w bieżni.

  • Scentralizowana dystrybucja energii elektrycznej

Jeśli główny wał elektryczny i tablice rozdzielcze znajdują się blisko środka budynku, okablowanie musi przebiegać przez mniejsze odległości, aby dotrzeć do różnych obciążeń. Ten typ układu minimalizuje spadek napięcia. Z drugiej strony, gdy szyb elektryczny i panele znajdują się na jednym końcu budynku, obwody muszą przecinać całą konstrukcję, aby dotrzeć do obciążeń po przeciwnej stronie.

  • Zrównoważony rozkład obciążenia

Duże budynki komercyjne zazwyczaj wykorzystują obwody trójfazowe, które mają trzy przewody pod napięciem, jak sugeruje ich nazwa. Jeśli jedna faza jest zbyt mocno obciążona, doświadczy również większego prądu i zwiększonego spadku napięcia w porównaniu z innymi fazami.

Kalkulator prądu w obwodzie trójfazowym

Prawo Ohma mówi, że prąd przepływa przez przewodnik z szybkością proporcjonalną do napięcia między końcami tego przewodnika. Innymi słowy, zależność między napięciem a prądem jest stała:

I/V = const

Wzór z prawa Ohma można wykorzystać do obliczenia rezystancji jako ilorazu napięcia i prądu. Można go zapisać jako:

R = V/I

Gdzie:

R - rezystancja

V - napięcie

I - prąd

Opór wyrażany jest w omach. Nazwa jednostki i reguły pochodzi od nazwiska Georga Ohma - fizyka i wynalazcy prawa Ohma.

Należy zarazem pamiętać, że formuła prawa Ohma odnosi się tylko do substancji, które są w stanie wywoływać moc, takich jak metale i ceramika. Istnieje jednak wiele innych materiałów, dla których wzór prawa Ohma nie może być użyty, takich jak półprzewodniki i izolatory. Ponadto prawo Ohma jest obowiązuje tylko w określonych warunkach, takich jak stała temperatura.

Istnieje jednak także inna wersja prawa Ohma, która wykorzystuje położenie właściwości elektrycznych w przewodniku. Materiały przewodzące są zgodne z prawem Ohma, gdy rezystancja właściwa materiałów nie zależy od wartości i kierunku przyłożonego pola elektrycznego. Można zatem wykorzystać następującą formułę:

ρ = E / J

gdzie:

ρ - jest specyficzną rezystancją materiału przewodzącego.
E - to wektor pola elektrycznego.
J - jest bieżącym wektorem gęstości.

Jeśli chodzi o materiały izotropowe, najlepiej użyć pierwszej formuły, ponieważ jest znacznie mniej skomplikowana. Materiały izotropowe to takie, które mają takie same właściwości elektryczne we wszystkich kierunkach, takie jak metale i szkło. Ta formuła może się przydać podczas pracy z materiałami anizotropowymi, takimi jak drewno czy grafit.

Prawa Ohma możemy użyć do obliczenia prądów rozgałęzionych w sieci równoległych rezystorów. Wymaga to jednak znajomości napięcia w sieci i nie zawsze możemy określić to napięcie po prostu patrząc na obwód. Istotna w tym kontekście technika analizy obwodów polega na zastąpieniu rezystorów połączonych równolegle jednym rezystorem o wartości równej rezystancji zastępczej. Jeśli jednak obliczenia dają równoważną rezystancję, która jest większa (lub równa) dowolnemu opornikowi w sieci, prawdopodobnie coś poszło nie tak, ponieważ nawet najmniejszy opornik w równoległej sieci jest większy niż równoważna rezystancja.

Należy pamiętać, że prąd płynący przez pojedynczy rezystor nie zmienia się po dodaniu rezystorów podłączonych równolegle, ponieważ dodawanie rezystorów równolegle nie wpływa na napięcie na zaciskach rezystorów. Zmienia się tylko całkowity prąd dostarczany przez zasilacz, a nie prąd płynący przez jeden konkretny rezystor. Rezystory połączone szeregowo są równoważne jednemu rezystorowi, którego rezystancja jest sumą każdego pojedynczego rezystora. Z drugiej strony rezystory połączone równolegle dają równoważną rezystancję, która jest zawsze niższa niż każdy pojedynczy rezystor. Jeśli się nad tym zastanowi

, ma to sens: jeśli przyłożone zostanie napięcie do rezystora, płynie pewna ilość prądu. Jeśli dodany zostanie kolejny rezystor równolegle do pierwszego, zasadniczo otwiera się nowy kanał, przez który może płynąć więcej prądu. Bez względu na to, jak duży jest drugi rezystor, całkowity prąd płynący z zasilacza będzie przynajmniej nieco wyższy niż prąd płynący przez pojedynczy rezystor. A jeśli całkowity prąd jest wyższy, całkowity opór musi być niższy.

Kalkulator mocy w obwodzie prądu trójfazowego

Zasilanie trójfazowe działa przy napięciu i prądach przesuniętych w fazie o 120 stopni na trzech przewodach. Jako system prądu przemiennego umożliwia łatwe podniesienie napięcia za pomocą transformatorów do wysokiego napięcia do transmisji i z powrotem do dystrybucji, co zapewnia wysoką wydajność. Trójprzewodowy obwód trójfazowy jest zwykle bardziej ekonomiczny niż równoważny dwuprzewodowy obwód jednofazowy przy tym samym napięciu linia-ziemia, ponieważ wykorzystuje mniej materiału przewodnika do przesyłania określonej ilości energii elektrycznej. Zasilanie trójfazowe jest wykorzystywane głównie bezpośrednio do zasilania dużych silników i innych ciężkich obciążeń. Małe obciążenia często wykorzystują tylko dwuprzewodowy obwód jednofazowy, który może pochodzić z systemu trójfazowego.

Zobacz również: Obliczanie procentowego spadku napięcia dla obwodów  

W elektrotechnice trójfazowe systemy elektroenergetyczne mają co najmniej trzy przewody przewodzące napięcia przemienne, które są przesunięte w czasie o jedną trzecią okresu. Układ trójfazowy może być ułożony w trójkąt (∆) lub w gwiazdę (Y) (oznaczany również jako trójnik w niektórych obszarach, ponieważ symbolicznie jest podobny do litery „Y”). „Gwiazda” umożliwia korzystanie z dwóch różnych napięć ze wszystkich trzech faz, na przykład system 230/400 V, który zapewnia napięcie 230 V między przewodem neutralnym (koncentratorem) a dowolną z faz oraz 400 V w dowolnych dwóch fazach. Z kolei układ delta zapewnia tylko jedno napięcie, ale ma większą redundancję, ponieważ może nadal działać normalnie z jednym z trzech uzwojeń zasilających w trybie offline, aczkolwiek przy 57,7% całkowitej pojemności. Prąd harmoniczny w przewodzie neutralnym może być bardzo duży, jeśli podłączone są obciążenia nieliniowe.

Do pomiaru mocy w systemie trójfazowym są wymagane co najmniej dwa przetworniki, gdy nie ma przewodu neutralnego, lub trzy przetworniki, gdy jest przewód neutralny. Twierdzenie Blondela mówi zaś, że liczba wymaganych elementów pomiarowych jest o jeden mniejsza niż liczba przewodów przewodzących prąd. Ponadto w symetrycznym trójfazowym systemie zasilania, każdy z trzech przewodów przewodzi prąd przemienny o tej samej częstotliwości i amplitudzie napięcia względem wspólnego odniesienia, ale z różnicą faz wynoszącą jedną trzecią cyklu (tj. 120 stopni przesuniętych w fazie). Wspólne odniesienie jest zwykle połączone z ziemią i często z przewodem przewodzącym prąd, zwanym przewodem neutralnym. Ze względu na różnicę faz napięcie na dowolnym przewodzie osiąga szczyt w jednej trzeciej cyklu po jednym z pozostałych przewodów i jednej trzeciej cyklu przed pozostałym przewodem. To opóźnienie fazowe zapewnia stały transfer mocy do zrównoważonego obciążenia liniowego. Umożliwia również wytwarzanie wirującego pola magnetycznego w silniku elektrycznym i generowanie innych układów faz za pomocą transformatorów (np. układ dwufazowy z transformatorem Scott-T).

Może Cię zainteresować: PN-EN 61936-1:2011/A1 Instalacje elektroenergetyczne prądu przemiennego o napięciu wyższym od 1 kV  

Duże znaczenie praktyczne ma także weryfikacja kolejności faz w obwodzie. Dwa źródła zasilania trójfazowego nie mogą być połączone równolegle, chyba że mają taką samą kolejność faz, na przykład podczas podłączania generatora do sieci rozdzielczej pod napięciem lub podczas łączenia dwóch transformatorów równolegle. W przeciwnym razie połączenie będzie zachowywać się jak zwarcie i popłynie nadmiar prądu. Kierunek obrotów silników trójfazowych można odwrócić, zamieniając dowolne dwie fazy; testowanie maszyny przez chwilowe włączenie silnika w celu zaobserwowania jego obrotów może być jednak niepraktyczne lub szkodliwe. Kolejność faz dwóch źródeł można zaś zweryfikować, mierząc napięcie między parami zacisków i obserwując, czy zaciski o bardzo niskim napięciu między nimi będą miały tę samą fazę, podczas gdy pary o wyższym napięciu są na różnych fazach. Jeżeli bezwzględna identyczność faz nie jest wymagana, przyrządy do badania rotacji faz można wykorzystać do identyfikacji sekwencji rotacji za pomocą jednej obserwacji. Przyrząd do badania rotacji faz może zawierać miniaturowy silnik trójfazowy, którego kierunek obrotów można bezpośrednio obserwować przez obudowę przyrządu. Inny wzór wykorzystuje parę lamp i wewnętrzną sieć przesunięcia fazowego do wyświetlania rotacji faz. Inny typ przyrządu może być podłączony do niezasilanego silnika trójfazowego i może wykrywać małe napięcia indukowane przez magnetyzm szczątkowy, gdy wał silnika jest obracany ręcznie. Lampka lub inna lampka kontrolna pokazująca kolejność napięć na zaciskach dla danego kierunku obrotu wału.

W porównaniu z jednofazowym zasilaczem prądu przemiennego, który wykorzystuje dwa przewody (fazowy i neutralny), zasilacz trójfazowy bez przewodu neutralnego i o takim samym napięciu fazowym i prądzie na fazę może przesyłać trzy razy więcej mocy przy użyciu tylko 1,5 razy więcej przewodów (tj. trzy zamiast dwóch). W ten sposób stosunek pojemności do materiału przewodnika jest podwojony. Stosunek pojemności do materiału przewodnika wzrasta do 3:1 w przypadku nieuziemionego układu trójfazowego i układu jednofazowego z uziemieniem centralnym (lub 2,25:1, jeśli oba mają uziemienie o tej samej grubości co przewody). Prowadzi to do wyższej wydajności, mniejszej wagi i czystszych przebiegów. Zasilacze trójfazowe posiadają właściwości, które czynią je pożądanymi w systemach dystrybucji energii elektrycznej:

  • Prądy fazowe mają tendencję do wzajemnego znoszenia się, sumując się do zera w przypadku liniowo zrównoważonego obciążenia. Umożliwia to zmniejszenie rozmiaru przewodu neutralnego, ponieważ przewodzi on niewielki prąd lub nie ma go wcale. Przy zrównoważonym obciążeniu wszystkie przewody fazowe przenoszą ten sam prąd, a więc mogą mieć ten sam rozmiar.

  • Przeniesienie mocy na liniowo zrównoważone obciążenie jest stałe. W zastosowaniach silnikowych/generatorowych pomaga to zredukować wibracje.

  • Systemy trójfazowe mogą wytwarzać wirujące pole magnetyczne o określonym kierunku i stałej wielkości, co upraszcza projektowanie silników elektrycznych, ponieważ nie jest wymagany obwód rozruchowy.

Kalkulator wartości przesunięcia fazowego

Przesunięcie fazowe można obliczyć na podstawie częstotliwości fal i opóźnienia czasowego między nimi. W matematyce trygonometryczna funkcja sinus tworzy gładki wykres w kształcie fali, który przechodzi od wartości maksymalnej do minimalnej, powtarzając się co 360 stopni lub 2 pi radiany. Przy zerowych stopniach funkcja ma wartość zero. Przy 90 stopniach osiąga maksymalną wartość dodatnią. Przy 180 stopniach zakrzywia się z powrotem w kierunku zera. Przy 270 stopniach funkcja osiąga maksymalną ujemną wartość, a przy 360 powraca do zera, kończąc jeden pełny cykl. Kąty większe niż 360 po prostu powtarzają poprzedni cykl. Sinusoida z przesunięciem fazowym zaczyna się i kończy na wartości innej niż zero, choć pod każdym innym względem przypomina „standardową” sinusoidę.

Obliczanie przesunięcia fazowego polega na porównaniu dwóch fal, a częścią tego porównania jest wybór, która fala jest „pierwsza”, a która „druga”. W elektronice druga fala jest zwykle wyjściem wzmacniacza lub innego urządzenia, a pierwsza fala jest wejściem. W matematyce pierwsza fala może być funkcją pierwotną, a druga funkcją kolejną lub drugorzędną. Na przykład pierwszą funkcją może być y = sin(x), a drugą funkcją może być y = cos(x). Kolejność fal nie wpływa na wartość bezwzględną przesunięcia fazowego, ale określa, czy przesunięcie jest dodatnie, czy ujemne.

Porównując dwie fale, należy ustawić je od lewej do prawej, używając tego samego kąta na osi X lub jednostek czasu. Na przykład wykres dla obu może zaczynać się od 0 sekund. Należy znaleść szczyt na drugiej fali i odpowiedni szczyt na pierwszej. Szukając odpowiedniego piku, należy pozostać w obrębie jednego pełnego cyklu, w przeciwnym razie wynik różnicy faz będzie nieprawidłowy. Następnie należy zanotować wartości na osi x dla obu pików, a następnie odjąć je, aby znaleźć różnicę. Na przykład, jeśli druga fala osiąga szczyt po 0,002 sekundy, a pierwsza po 0,001 sekundy, to różnica wynosi 0,001 - 0,002 = -0,001 sekundy.

Aby zaś obliczyć przesunięcie fazowe, potrzebna jest częstotliwoś

i okres fal. Na przykład oscylator elektroniczny może wytwarzać fale sinusoidalne o częstotliwości 100 Hz. Dzielenie częstotliwości na 1 daje okres lub czas trwania każdego cyklu, więc 1/100 daje okres 0,01 sekundy. Równanie przesunięcia fazowego to ps = 360 * td / p, gdzie ps to przesunięcie fazowe w stopniach, td to różnica czasu między falami, a p to okres fali. Kontynuując przykład, 360 * -0,001 / 0,01 daje przesunięcie fazowe o -36 stopni. Ponieważ wynik jest liczbą ujemną, przesunięcie fazowe jest również ujemne; druga fala pozostaje w tyle za pierwszą o 36 stopni. Dla różnicy faz w radianach należy użyć 2 * pi * td / p; w omawianym przykładzie byłoby to 6,28 * -0,001 / 0,01 lub -0,628 radianów.

Dodajmy, że porównanie fazowe to porównanie fazy dwóch przebiegów, zwykle o tej samej częstotliwości nominalnej. Jeśli chodzi o czas i częstotliwość, celem porównania faz jest generalnie określenie przesunięcia częstotliwości (różnicy między cyklami sygnału) w odniesieniu do odniesienia. Porównanie faz można wykonać, podłączając dwa sygnały do dwukanałowego oscyloskopu. Oscyloskop wyświetli dwa sygnały sinusoidalne. Gdyby te dwie częstotliwości były dokładnie takie same, ich związek fazowy nie zmieniłby się i obie wydawałyby się nieruchome na wyświetlaczu oscyloskopu. Ponieważ te dwie częstotliwości nie są dokładnie takie same, odniesienie wydaje się być nieruchome i sygnał testowy się porusza. Mierząc prędkość ruchu sygnału testowego, można określić przesunięcie między częstotliwościami.

Kalkulator napięcia wyjściowego układu dzielnika

Prostym przykładem dzielnika napięcia są zaś dwa rezystory połączone szeregowo, z napięciem wejściowym przyłożonym do pary rezystorów i napięciem wyjściowym wynikającym z połączenia między nimi. Dzielniki napięcia rezystora są powszechnie używane do tworzenia napięć odniesienia lub zmniejszania wielkości napięcia, aby można je było zmierzyć, a także mogą być używane jako tłumiki sygnału przy niskich częstotliwościach. W przypadku prądu stałego i stosunkowo niskich częstotliwości dzielnik napięcia może być wystarczająco dokładny, jeśli jest wykonany tylko z rezystorów. Ponadto tam gdzie wymagana jest odpowiedź częstotliwościowa w szerokim zakresie (na przykład w sondzie oscyloskopowej), dzielnik napięcia może mieć dodane elementy pojemnościowe w celu skompensowania pojemności obciążenia. W przesyle energii elektrycznej do pomiaru wysokiego napięcia wykorzystywany jest z kolei pojemnościowy dzielnik napięcia.

Przykłady zastosowań pokrywają się z zastosowaniami potencjometrów (regulowane dzielniki napięcia). Stosowane są dzielniki napięcia:

  • do regulacji poziomu

  • w tłumikach chociażby do regulacji głośności

  • do pomiaru napięcia (multimetry posiadają przełączany dzielnik napięcia do pomiarów w różnych obszarach)

  • w końcówkach pomiarowych do oscyloskopów: tutaj zwykle można znaleźć dzielniki napięcia o przełożeniach dzielnika 10 do 1 lub 100 do 1. Oprócz dzielnika rezystancja-napięcie, końcówki pomiarowe posiadają również kompensację częstotliwości, która wyrównuje pojemność linii i wejścia w pomiarach napięcia AC. Kompensację można często ustawić lub dostosować.

  • do pomiarów wysokonapięciowych (końcówki pomiarowe lub sondy wysokonapięciowe); Współczynniki dzielników 1000:1 lub większe. Powszechne są napięcia wejściowe do około 40 kV. Górna rezystancja cząstkowa wynosi do ok. 100 GΩ, często brana jest pod uwagę rezystancja wejściowa urządzenia pomiarowego (np. 1 lub 10 MΩ). Końcówki pomiarowe wysokiego napięcia są dostępne bez kompensacji do pomiarów napięcia stałego, ale również z kompensacją częstotliwości do pomiarów napięcia przemiennego.

  • indukcyjne i rezystancyjne dzielniki napięcia stosowane są do wyznaczania położenia i kąta oraz w akcelerometrach. Zastosowane tu indukcyjne dzielniki napięcia pracują bezstykowo z ruchomym rdzeniem magnetycznie miękkim (chociażby jak podwójny wariometr).

  • w technice pomiarowej indukcyjne dzielniki napięcia dostarczają bardzo precyzyjne przekładnie napięciowe, które zależą prawie wyłącznie od przekładni użytego transformatora. Indukcyjne dzielniki napięcia są stosowane zarówno ze stałymi przekładniami napięciowymi, jak i jako regulowane dekady.

  • do tworzenia obwodów mostkowych (łącząc dzielniki napięcia).

  • jako dzielnik napięcia Kelvina-Varleya - jest to specjalna konstrukcja ze stałymi rezystorami i przełącznikiem krokowym do przełączania, co pozwala na powtarzalne ustawianie wartości dzielnika napięcia.

Dzielniki napięcia mogą być używane do umożliwienia mikrokontrolerowi pomiaru rezystancji czujnika. Czujnik jest połączony szeregowo ze znaną rezystancją w celu utworzenia dzielnika napięcia i znane napięcie jest przykładane do dzielnika. Przetwornik analogowo-cyfrowy mikrokontrolera jest podłączony do środkowego odczepu dzielnika, aby mógł zmierzyć napięcie odczepu i na podstawie zmierzonego napięcia oraz znanej rezystancji i napięcia obliczyć rezystancję czujnika. Powszechnie stosowanym przykładem jest potencjometr (rezystor zmienny) jako jeden z elementów rezystancyjnych. Gdy wałek potencjometru jest obracany, rezystancja, którą wytwarza, wzrasta lub maleje, zmiana rezystancji odpowiada zmianie kątowej wałka. W połączeniu ze stabilnym napięciem odniesienia, napięcie wyjściowe może być podawane do przetwornika analogowo-cyfrowego, a wyświetlacz może pokazywać kąt. Takie obwody są powszechnie używane do odczytywania pokręteł kontrolnych. Zarazem należy zauważyć, że bardzo korzystne jest, aby potencjometr miał liniowy stożek, ponieważ mikrokontroler lub inny obwód odczytujący sygnał musi w przeciwnym razie skorygować nieliniowość w swoich obliczeniach.

W kontekście pomiarów wysokiego napięcia dzielnik napięcia może być użyty do zmniejszenia bardzo wysokiego napięcia, aby można je było zmierzyć woltomierzem. Wysokie napięcie jest przykładane do dzielnika, a wyjście dzielnika — które generuje niższe napięcie, mieszczące się w zakresie wejściowym miernika — jest mierzone przez miernik. Skonstruowane specjalnie do tego celu sondy z dzielnikiem rezystorowym wysokiego napięcia mogą być używane do pomiaru napięć do 100 kV. W takich sondach stosuje się specjalne rezystory wysokonapięciowe, które muszą być w stanie tolerować wysokie napięcia wejściowe i, aby uzyskać dokładne wyniki, muszą mieć dopasowane współczynniki temperaturowe i bardzo niskie współczynniki napięciowe. Sondy z dzielnikiem pojemnościowym są zwykle używane dla napięć powyżej 100 kV, ponieważ ciepło spowodowane stratami mocy w sondach z dzielnikiem rezystorowym przy tak wysokich napięciach może być nadmierne.

Dzielnik napięcia może być także używany jako prosty przesuwnik poziomu logicznego do łączenia dwóch obwodów, które wykorzystują różne napięcia robocze. Na przykład niektóre obwody logiczne działają przy napięciu 5 V, podczas gdy inne działają przy napięciu 3,3 V. Bezpośrednie podłączenie wyjścia logicznego 5 V do wejścia 3,3 V może spowodować trwałe uszkodzenie obwodu 3,3 V. W takim przypadku można zastosować dzielnik napięcia o współczynniku wyjściowym 3,3/5, aby zredukować sygnał 5 V do 3,3 V, aby umożliwić współdziałanie obwodów bez uszkadzania obwodu 3,3 V. Aby było to wykonalne, impedancja źródła 5 V i impedancja wejściowa 3,3 V muszą być pomijalne lub muszą być stałe, a wartości rezystorów dzielnika muszą uwzględniać ich impedancje. Jeśli impedancja wejściowa jest pojemnościowa, dzielnik czysto rezystancyjny ograniczy szybkość transmisji danych. Można to w znacznym stopniu przezwyciężyć, dodając kondensator szeregowo z górnym rezystorem, aby obie nogi dzielnika były zarówno pojemnościowe, jak i rezystancyjne.